خوزپرس: یادداشت از حمید سالم پور:
دانش آموزان دبیرستان فردوسی شوشتر سال های تحصیلی بین ۴۸-۴۹ لغایت۵۳-۵۴ در دیداری دوستانه و بعد از قریب به نیم قرن دور هم جمع شدند و فضای آن ایام را برای خود مرور کردند .
بی شک سوم فروردین ماه سال ۹۶ برای میان سالان و پیرمردان امروز و دانش آموزان دیروز ، روزی به یاد ماندنی در اذهان آنان تا سالیانی دور خواهد ماند به طوری از این لحظات برای آیندگان خواهند گفت.
بله به همت دو نفر از آن جمع این نشست بسیار دوستانه و زیبا در تالار اجتماعات دانشگاه آزاد شوشتر برگزار شد.
از چند روز قبل از نوروز ۹۶ جرقه ای در ذهن آقایان خلعتبری و خادم آل محمد زده می شود تا آرزوی جمع کردن دوستان قدیم تحقق پیدا کند.
با همت والای این دو عزیز شماره تلفن ها جمع آوری شد و تماس ها و رایزنی ها برای حضور حداکثری دوستان قدیم آغاز گشت و این جلسه باشکوه و کم نظیر در سوم فروردین با حضور حدود ۱۱۰ نفر شکل گرفت.
برگزار کنندگان این همایش باشکوه اظهار نمودند که تعدادی از دوستان را نتوانستند پیدا کنند و البته تعدادی نیز از قلم افتادند که از این بابت عذر خواهی نمودند و تعدادی نیز پس از اعلام آمادگی به دلایلی نتوانستند حضور یابند.
و الحق و الانصاف باید همت این دو بزرگوار را ستود که توانستند دوستان خود را از شهرهای تهران ، اصفهان ، کرج ، شیراز ، اراک ، اهواز و ….. جمع نمایند.
زینت بخش این گردهمایی ، حضور برخی از دبیران آن زمان بود . اساتید و معلمان و ریش سفیدانی که بیش از ۷ دهه از عمرخود را پشت سر نهاده اند و صادقانه به امر مقدس تعلیم و تربیت مشغول بودند از جمله آقایان ماپار ، محمدی زاده ، آقایی ، هوشمند ، آریا همچنین حضور شعرای بنام این شهرستان از جمله استاد محب و استاد سجادی این محفل را گرانسنگ تر نمود و البته این همایش از اجرای تئاتر علیرضا زراعتکار و موسیقی نوذر گل بهار نیز برخوردار بود .
این جلسه با بذله گویی و لطیفه همراه شد و لبخند شادی بر لبان حضار نقش بسته بود .
ذکر خاطرات تلخ و شیرین آن روزگار به کرّات از زبان هم کلاسی هایی که میکروفون را به دست گرفتند شنیده شد . فضولی ها و شیطنت های دانش آموزی و تنبیه با خط کش توسط معاون مدرسه در رأس خاطرات بود .
از دردها ، ناکامی ها ، بی تفاوتی های همشهریان و عدم پیشرفت و آبادانی شوشتر گفتند و خواهان توجه بیش از پیش به شهر زادگاه خود گشتند و البته از سابقه درخشان ، ظرفیت و عظمت این کهن شهر گفتنی ها را گفتند.
معلمهای جمع حاضر نیز پشت میکروفون قرار گرفتند و ضمن تقدیر از این اتفاق خوشایند ، باز هم از تعلیم غفلت نکردند و ارشادات خود را کما فی السابق بیان نمودند و از اینکه نتیجه دسترنج خود را در تبدیل شدن دانش آموزان آن روزگار به افرادی فرهیخته ، مجرّب ، مدیر ، مهندس ، دکتر ، تاجر و ….. دیدند بسیار اظهار شعف و شادی نمودند .
در جمع حاضر ، معلمی فرهیخته با ۵۸ سال سابقه تدریس نیز حضوری فعال و بانشاط داشت .
از حضور دکتر فتحی مقدم با تحصیلات دانشگاهی در انگلستان و آمریکا و با چهره ای بشاش که از جمله دانش آموزان آن روزگار و از اساتید امروز دانشگاه چمران و علاقمند به زادگاه خود بود نمی توان یاد نکرد که این همایش را با ذکر خاطرات دانش آموزی و نکات علمی دانشگاهی بهره مند نمود .
با توجه به اینکه برخی از حضار چندین سال همدیگر را ندیده بودند شناسایی یکدیگر در بدو ورود نیز سخت می نمود . برخی نیز هنوز فضای دانش آموزی در سرشان بود و می خواستند آن فضا مجدداً تجربه شود لذا با ورودشان به سالن و سلام و احوالپرسی گرمی که از عطش زیارت یکدیگر حکایت می کرد وقفه و یا خللی در اجرای برنامه ایجاد می کردند و البته این صحنه ها به زیبایی این همایش می افزود .
از جمله نکات قابل تأمل بنری بود که حاوی اسامی همکلاسی های شهید و یا سفر کرده بود هر چند تعدادی از سفرکرده ها نیز از قلم افتاده بودند که با هم فکری حضار ، به یاد آورده شدند و البته علتش چیزی جز فاصله زمانی آن روزگار و غلبه فراموشی بر اذهان برگزارکنندگان این گردهمایی نبود .
در پایان آقای خلعتبری به عنوان یکی از دو برگزار کننده این محفل مقدس به ذکر مقدمات و فلسفه تشکیل این گردهمایی پرداخت و از حضور دوستان و اساتید قدردانی نمود .
جلسه با صرف ناهار و تشکیل گروه های کوچک دورهمی به پایان رسید.
حمید سالم پور
هفته اول فروردین ۹۶
