خوزپرس: سیدعلیرضا شریفی: زندگی در اردوگاه دشوار است. تا چند روز پیش چاردیواری خانه‌ها بود و صدای بلند خنده کودکان و عطر نان تازه و غذای گرم زنان که از صبح تا شب برای شوهران و فرزندان خود زحمت می‌کشیدند و عرق‌ریزان مردانی که نان‌آور خانه بودند و چیز زیادی به خانه نمی‌بردند اما دلشان دور هم خوش بود.
زندگی تا چند روز پیش سخت بود، اما تنها سختی نان بود. حالا اما دلتنگی برای خانه و از دست رفتن همه وسایل زندگی و روز و شب را در یک وجب چادر گذراندن هم به سختی‌ها اضافه شده است.
اما سختی هرچقدر هم که زیاد باشد، در برابر امید کودکان هیچ است. کودکان در اوج غم‌ها هم لذت‌ها و خوشی‌های خود را دارند و صدای قهقهه‌شان مرهمی است برای تسکین دردهای بزرگ‌ترها که این روزها غم از دست رفتن خانه و زندگی خود را در سیل ویرانگر دارند.
اینجا شعیبیه شوشتر است؛ منطقه‌ای که به شدت تحت تاثیر سیلاب ناشی از رهاسازی آب سد کرخه قرار گرفته چراکه شوشتر در یک قدمی کرخه است.
حدود ۳ هفته است که اهالی شعیبیه از خانه دورند و بی‌تاب آن. گمان نمی‌کردند کیلومترها دور از خانه، در یک چادر جمع شوند و به خاطرات تلخ و شیرین آن فکر کنند، به خاطرات کشت گندم و آرزوی برداشت آن و به روزهایی که دوست دارند دوباره برگردد تا بتوانند زندگی را از سر بگیرند.
«جمیل» قرار بود ۲۳ فروردین امسال ازدواج کند و به همراه همسرش به خانه خودشان بروند، «فرحان» دلش لک زده برای مزرعه‌اش، ماه دیگر فصل کنکور است و «نوال» و «زینب» حسابی خود را برای آزمون آماده کرده بودند، اما آب آمد و رویاها و آرزوهای همه را با خود برد و هنوز هم خیال رفتن ندارد.
سیل امانمان نداد
«جمیل» چند روزی است که در روستای محمد غضبان بخش شاوور مانده و همسرش برای فرار از سیل به منزل عمویش پناه برده است. خانواده‌اش هم ترجیح داده‌اند این روزها را سربار فامیل نشوند و در اردوگاه اسکان اضطراری هلال احمر سر کنند.
«ام‌جمیل» می‌گوید: تصمیم داشتیم مراسم عروسی پسرم را ۲۳ فروردین برگزار کنیم اما آب امانمان نداد و مجبور شدیم خانه‌هایمان را تخلیه کنیم. وسایل برقی را به منزل دوستان و اطرافیان بردیم و من و دخترها به اردوگاه اسکان اضطراری آمدیم تا در این اوضاع سربار کسی نشویم. او ادامه می‌دهد: عروسی پسرم که حالاحالاها برگزار نمی‌شود و فقط پایان سیلاب و بازگشت به خانه می‌تواند ما را به اندازه روز عروسی پسرم خوشحال کند. این‌طور حداقل به برگشت به زندگی و ساختن همه چیز از نو امید خواهیم داشت.
باید از نو بسازیم
«حلیمه»، زنی سالخورده، در یک طرف اردوگاه نشسته است و هرچند دقیقه یک بار یکی از بچه‌های کوچک را صدا می‌زند که دست از شیطنت بردارد. او اهل روستای گوریه شوشتر است و می‌گوید: چه بگویم از حال و روزم که آخر عمری مجبور شدم به جای زندگی در خانه، آواره چادرها شوم؟او می‌گوید: آب که زندگی‌مان را برده اما ان‌شاءالله تنمان سالم باشد که بتوانیم خودمان را از این وضعیت نجات دهیم.در صحبت‌های حلیمه از گله و شکایت چندان خبری نیست و همانند کوه صاف نشسته است و خدا را شکر می‌کند. او می‌گوید: تا الان سیل به این بزرگی را ندیده بودم که هرجای خوزستان باشیم همه مردم از احتمال سیل بترسند و این همه زمین کشاورزی زیر آب برود.
حلیمه ادامه می‌دهد: تا حالا که اخلاق دولت با ما خوب بوده و از آنها می‌خواهیم که بعد از پایان سیل هم حواسشان به ما باشد تا بتوانیم دوباره سرپا شویم.
او می گوید: پسرهایم تابستان امسال به خاطر کم‌آبی نتوانستند چیزی بکارند و همه امیدشان به کشت زمستانه بود، اما باز هم خدا را شکر که اتفاقی بدتر از این نیفتاد. مدام به آنها می‌گویم که حق ندارند ناامید شوند، تا دوباره به خانه برگردیم و از نو بسازیم.
کنکورمان چه می‌شود؟
یکی از دختران اهل گوریه هم از باز ماندن از تحصیل گلایه می‌کند. «نوال» سال آخر دبیرستان است و امسال باید پس از پایان سال تحصیلی کنکور بدهد اما تاکنون از درس، مدرسه و مشق و تحصیل خبری نیست و باید آوارگی را مشق کند.
«زینب» هم می‌گوید: امید زیادی به کنکور امسال داشتم چون پدرم هزینه زیادی برای کلاس‌های فوق‌برنامه من صرف کرده بود و حالا مانده‌ام که اصلا می‌توانم خودم را به کنکور برسانم یا نه.
او می‌گوید: در اردوگاه هم سعی کرده‌ام درس بخوانم اما ذهنم یاری نمی‌دهد. تمام وجودم پر از استرس است. اگر امسال نتوانم کنکور بدهم، نکند دیگر نتوانم؟
چیزی برای از دست دادن نداریم
«فرحان» یکی از اهالی شعیبیه شوشتر نیز به همشهری می‌گوید: ۳ سال پیش (فروردین ۹۵) هم سیل آمد و زندگی‌مان را برد و حالا دوباره این حکایت تکرار شده و دوباره زندگی‌مان را آب برده است. اما کاش وعده‌های محقق‌نشده را آب ببرد تا همه غم‌هایمان یادمان برود.
او ادامه می‌دهد: ما توقع داریم که به وعده‌های داده‌شده عمل شود تا دلگرم شویم. فرحان می گوید: در روزهای ابتدایی وضعیت اسکان ما خوشایند نبود اما بازدید میدانی مسئولان ثمربخش بود و بخشی از مشکلات رفع شد. غیر از اسکان، ما دغدغه آینده را داریم؛ هم باید بدهی‌های مربوط به کشت زمستانه را پرداخت کنیم و هم بتوانیم در تابستان نان دربیاوریم.
او می‌گوید: یکی از کشت‌های مردم روستای ما شلتوک است و دولت می‌تواند با دادن مجوز برای کشت شلتوک در این تابستان پرآب، مردم را دلگرم کند. امیدوارم اگر وعده‌ای می‌دهند، آن وعده عملی شود.
نیاز به اقلام بهداشتی
یکی از پزشکان حاضر در محل اسکان سیل‌زدگان به خبرنگار همشهری می‌گوید: در زمینه غذاهای گرم خوشبختانه کمبودی وجود ندارد و غذا از سوی دولت، خیران، گروه‌های جهادی و سازمان‌های مردم‌نهاد تامین می‌شود اما مهم‌ترین نیاز سیل‌زدگان اقلام بهداشتی است.
«مریم حسینی» عنوان می‌کند: بهداشت سیل‌زدگان باید به صورت کامل تامین شود تا آنها غیر از تحمل رنج آوارگی، متحمل رنج‌های دیگر نشوند.
او با بیان این‌که اگر بهداشت سیل‌زدگان رعایت نشود، مشکلات جدیدی ایجاد می‌شود که ممکن است اوضاع را از این بدتر کند، می‌گوید: زنان را نباید در مواقع بحرانی از یاد ببریم. زنان نیازهای بهداشتی خاصی دارند که باید تامین شود. این پزشک می‌گوید: نوار بهداشتی، پوشک بچه، مسواک، خمیردندان و مایع دستشویی مهم‌ترین نیازهای سیل‌زدگان هستند و امیدواریم اقلام مورد نیاز هرچه سریع‌تر به دست سیل‌زدگان برسد.
کاهش درد کودکان سیل‌زده
یکی از نیروهای مردمی حاضر در اردوگاه شعیبیه نیز به همشهری می‌گوید: ما سعی کردیم کار خودمان را بر شادی کودکان سیل‌زده متمرکز کنیم چراکه معتقدیم کودکان بیشترین آسیب را از سیل می‌بینند، هرچند شاید خودشان ندانند. کودکان ذاتا شاد هستند و مشکلات و دشواری‌های پیرامون خود را به درستی و عمیقا درک نمی‌کنند اما به هر حال آسیب می‌بینند و باید به شدت مراقبشان بود.
«مرضیه مرادی» می‌افزاید: ما باگروهی را از دختران داوطلب باغملک (در شرق استان خوزستان) به منطقه شعیبیه آمدیم تا در عقب نماندن کودکان از تحصیل و تفریحات کودکانه کمک کنیم. تاکنون چندین انیمیشن برای کودکان پخش کرده‌ایم و سعی‌مان این بوده است که کودکان رنج سیل را فراموش کنند.
او اضافه می‌کند: در صحبت‌هایی که با خانواده‌ها داشتیم، بیشترین دغدغه والدین تحصیل بچه‌ها بود. بچه‌ها بلاتکلیفند و معلوم نیست چه بر سر درس و مدرسه آنها می‌آید.
توزیع سریع کمک‌های مردمی
رئیس جمعیت هلال احمر کشور می‌گوید: مردم خوزستان مطمئن باشند که اقلام مورد نیاز در مناطق سیل‌زده به سرعت و با جدیت به استان وارد و در این مناطق توزیع می‌شود. «علی‌اصغر پیوندی» می‌افزاید: با توجه به صدمات بسیاری که مردم استان در مناطق سیل‌زده متحمل شده‌اند، تلاش ما این است که با اسکان اضطراری مناسب و توزیع اقلام ضروری، مورد جدیدی به نگرانی‌های مردم افزوده نشود.
پیوندی با اشاره به این‌که ۵۶ اردوگاه برای ساکنان مناطق سیل‌زده در نقاط امن آماده شده است، اظهار می‌کند: تا این لحظه ۱۰۵ هزار خوزستانی در اردوگاه‌ها و محل‌های اسکان اضطراری اسکان داده شده‌اند.
